Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/490

 — To ogień, to pożar wielki Boże! — krzyknęła i upadła na kolana.
 Gorący gąszcz dymu wzmagała się coraz bardziej.
 Jadwiga nie mogła odetchnąć, okropny zaksztusił ją kaszel a w głowie zakręciło się jak w kołowrocie.
 — Ratunku! — pomocy — wyjęknęła śród kaszlu.
 Ale któż ją mógł usłyszeć?
 Maziarz w lipowej ulicy pod Buczałami oczekiwał Juljusza, Kośt’ Bulij wybrał się wczoraj w dalszą jakąś podróż, a groza sąsiedztwa zaklętego dworu odstraszała z daleka każdego przechodnia.
 Krótką chwilkę leżała Jadwiga bezprzytomnie na kolanach.
 Nagle nadludzką kupiąc w sobie siłę, porwała się na nogi i uderzyła pięścią w okno.
 Krew trysnęła z śnieżnej rączki, ale okiennica oparła się uderzeniu. Wszakże przez wyrżniętą w niej w kształcie serca dziurę, wionęło powietrze z zewnątrz.
 Dziewczę odetchnęło i z największem wytężeniem odsunęło zasuwkę od okiennicy.
 Ale podparta z drugiej strony okiennica trzymała się jak przykuta.
 — Ratunku! pomocy!.. — zawołała dziewczyna trochę głośniej.
 Ale cicho było na dworze, tylko nad jej głową huczało i trzeszczało coraz okropniej.
 — Ratunku! pomocy!... — powtórzyła dziewczyna z dziką obłąkaną rozpaczą.