Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/510

 — Co to jest? Co się stało? — zapytał ochrypłym, urywanym głosem.
 Mandatarjusz cofnął się w tył i jakieś mrowie przeszło go od stóp do głowy a pod wpływem pierwszego wrażenia nikt nie mógł zdobyć się na odpowiedź.
 — Cóż tu zaszło? — zasapał stary kozak.
 — Nieszczęście, wielkie nieszczęście — odezwał się pierwszy wójt.
 — O tak wielkie nieszczęście! — powtórzyli chłopi i mimo swej obawy i odrazy z współczuciem pokiwali głowami.
 Chłopek nasz żadnego ciosu losu nie pojmuje lepiej, nie czuje głębiej jak klęskę pożaru, który w jednej chwili chłonąc jego dobytek, zdaje się zarazem urągać okrutnie z jego żmudnej i ciężkiej pracy i tego znoju przelanego bozowocnie i z tych trosk, obaw i nadziei, jakim ulegał rok cały.
 Kośt’ Bulij drżał na calem ciele i dzikiem dokoła powodził spojrzeniem.
 — I spaliło się co? — pytał dalej prawie w obłąkaniu.
 — Wszytko — odpowiedział wójt cichym głosem.
 Stary kozak wstrząsł gwałtownie głową i jakby jakieś ukryte przezwyciężając wąchanie, zawołał znowu z febrycznym pospiechem.
 — W chacie nie była... nie było nikogo.
 Wójt wzruszył ramionami.
 — Tać w chacie była jakaś dziewczyna...