Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/521

 — Cóż takiego?
 — Ten ten... Ko... Kośt’... Bulij... klucznik zaklętego dworu...
 — Kośt’ Bulij? — powtórzył hrabia mimowolnie i zadrżał zlekka.
 — Kośt’ Bulij! — wykrzyknęła hrabianka a oczy jej łysnęły ciekawością.
 — Przyjechał tutaj i chce się widzieć z jasnym panem.
 — Ze mną?! — wykrzyknął hrabia z szczególniejszym naciskiem.
 Od osiemnastu lat, od czasu śmierci nieboszczyka ojca i rozłączenia się z bratem, hrabia po raz pierwszy miał ujrzeć Kośtia. Od owego czasu nie spotkał go nigdy w swem życiu.
 To też jakby nie dowierzając słowom swego lokaja, powtórzył na nowo:
 — Ze mną chce się widzieć?
 — Sam na sam powiada.
 — Przyszlij go do mojej kancelarji.
 — Cóż to może być? — wykrzyknęła ciekawie hrabianka.
 — Une tete-a-tete si misterieuse! — poszepnęła hrabina.
 Hrab w niezwykłem jakiemś wzburzeniu skinął głową na żonę i córkę, i nie mówiąc ani słowa wybiegł z salonu i szybko skręcił ku swej kancelarji.
 Za chwilę rozwarły się drzwi, a poważnie i uroczyście wszedł Kośt’ Bulij.