Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/523

cznie nie miał odwagi odczytać go w pierwszej chwili.
 Wypatrzył się na kozaka niespokojnemi i pytającemi oczyma i przewracał w ręku wypłowiały papier na wszystkie strony.
 Kost’ Bulij jakby się radował nieświadomą, zgrozą, hrabiego, milczał jak zaklęty.
 — Co znaczy to pismo? — zapytał wreszcie brat starościca chwiejnym głosem.
 — List — bąknął kozak lakonicznie.
 — Od Mikołaja! od mego brata?!
 Kozak uroczyście skinął głową.
 Hrabiego zimne mrowie przeszło po całem ciele. Odbierał list od nieboszczyka z rąk posłańca, który w całej swej postaci miał w tej chwili coś naprawdę nadziemskiego, demonicznego.
 I chwilkę stał niemy i nieruchomy z rozwartemi oczyma i drżącemi usty.
 — Od mego brata? — wybąknął naraz powtórnie i drgnął gwałtownie.
 — Pisał go na kilka godzin przed śmiercią — wycedził kozak zwolna i uroczyście.
 — I teraz mi go dopiero przynosisz?
 — Teraz.
 — Cóż to ma znaczyć? — pytał hrabia dalej z febrycznym pospiechem, jakby koniecznie jakąś uspokajającą chciał otrzymać wiadomość.
 — Niech jasny pan czyta!
 Hrabia z gwałtownym impetem rozwarł list.
 Zawierał on tylko kilka wierszy.