Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/525

 Hrabia drgnął gwałtownie.
 Czerwony pokój zaklętego dworu z swem uroczystem a ponurem przystrojeniem, gdzie przesiadywał obłąkany ojciec, a przebywał najchętniej brat nieboszczyk, zachował jakiś dziwnie złowieszczy charakter w młodocianych wspomnieniach hrabiego.
 — Czy jasny pan się boi? — zapytał Kost’ Bulij. Hrabia dumnie rzucił głową. I w takich chwilach i w obec takich ludzi nie mógł i niechciał uchodzić za tchórza.
 — Boję się tylko naruszyć otwarty zakaz nieboszczyka brata.
 — W tym przypadku pójdziesz jasny pan za najgorętszą wolą i tyczeniem brata.
 Hrabia z impetem potarł się po czole.
 — I kiedyż mam stanąć?
 — Dziś!
 — Zaraz?
 — O północy.
 — O północy, dla czegoż o północy?! — wykrzyknął hrabia, a nowy jakiś mimowolny przeszedł go dreszcz.
 — Taka była wola umierającego brata. Tylko w czerwonym pokoju, i o dwunastej w nocy mogę jasnemu panu odsłonić jego tajemnicę.
 Hrabia znowu gwałtownie potarł czoło.
 — Dobrze — rzekł prędko — stanę dziś...
 — Będę oczekiwał jaśnie pana w lipowej ulicy.
 — Przybędę konno!