Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/528

 Tymczasem tętent zbliżył się pod samą ulicę, a sam hrabia pojawił się na zakręcie.
 Kost’ zdjął kapelusz i postąpił naprzód.
 Hrabia drgnął mimowolnie. Nagły widok olbrzymiej postaci starego kozaka mógł przestraszyć nawet i takiego, co z góry przygotował się na jego spotkanie.
 — Sława Bogu! — odezwał się kozak.
 Hrabia kiwnął głową.
 — Przyjechałem! — mruknął.
 — Spieszmy jasny panie — ozwał się Kost’ skwapliwie i tak prędko puścił się zaraz w głąb ulicy, że hrabia tylko cwałem jadąc, mógł dotrzymać mu kroku.
 Nareście stanęli u wielkiej bramy wjazdowej. Kost’ poskoczył spiesznie i dobywając wielki żelazny klucz zzanadrza, z głośnym trzaskiem i skrzypem rozwarł obadwa skrzydła szeroki j bramy.
 Hrabia milcząc wjechał na dziedziniec.
 Kost’ z takim samym trzaskiem i łoskotem zawarł drzwi napowrót.
 Hrabiego przeszło czegoś mrówie od stóp do głowy. To przeraźliwe skrzypienie zadrzewiałych zawiasów bramy miało w sobie wśród głuchej grobowej ciszy nocy, coś naprawdę strasznego i złowrogiego.
 A jakby przebudzone nagłym tym trzaskiem i skrzypem ozwały się w tej samej chwili dzikim krzykiem sowy i puchacze w oficynach.
 Hrabia był odważny z natury a wolny od wszel-