Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/535

 Hrabia znowu zawachał się mimowolnie.
 — Idź naprzód — rzekł nareszcie i zapiał wyżej surdut na piersiach, jakgdyby się obawiał, aby nie poznać gwałtowniejszego bicia serca.
 Kośt’ Bulij postąpił naprzód, a zaraz przy drzwiach schylił się i podniósł coś z ziemi.
 — Co to? — zapytał hrabia prędko.
 — Latarnia jasny pacie.
 I jednocześnie z temi słowy błysnęła zapałka a za chwilę zatliła świeca w latarni.
 Hrabia postąpił naprzód, Kośt’ Bulij cofnął się nagle w tył.
 Niespodziewany ten ruch, przestraszył na prawdę hrabiego. Odskoczył na bok jak oparzony i zapytał prędko z widocznem drżeniem głosu.
 — Co to jest? co to znaczy?
 — Zamknę drzwi jasny panie — odparł kozak spokojnie.
 I dobywszy klucz z odwrotnej strony z tym samym głośnym trzaskiem i łomotem zamknął drzwi na dwa spusty.
 Hrabia znowu zadrgał gwałtownie.
 Szczególna rzecz, nie lękał się żadnego wyraźnego niebezpieczeństwa dla siebie, a odważny z natury patrzałby pewno bez drżenia w rurę wymierzonej ku swym piersiom krucicy, albo na ruch zawisłej nad swą głową szabli, a przecież w tej chwili jakiś srogi, tajemny, nieokreślony przejmował go strach.