Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/541

 Blada dotąd twarz hrabiego nabiegła nagle rumieńcem gniewu i oburzenia.
 — Mój przyjacielu... — ozwał się podnosząc głos.
 Kost’ Bulij zaśmiał się półgłośno.
 — Nieprzyjemne wam to wspomnienie jasny panie! Wierzę.
 Dotknięty w swej dumie magnat odzyskał swą zwykły pewność i groźny i surowy wyprężył się w całej postawie.
 — Cóż to sobie myślisz łotrze! — krzyknął głośniej i postąpił o krok naprzód.
 Stary kozak stał nieporuszony na miejscu, a oczy zamigotały mu jeszcze groźniejszym niż dotychczas blaskiem.
 — Zwolna, Zwolna jasny panie — ozwał się z uroczystym naciskiem. — Powstrzymajcie wasz gniew aż na koniec, kiedy posłyszycie całą prawdę.
 Hrabia drgnął gwałtownie na złowrogi wyraz jaki w tej chwili malował się w oczach i twarzy kozaka, ale prędko opamiętał się na nowo, i jeszcze o krok postąpił naprzód.
 — Więc to w zasadzkę mię złapałeś stary drabie? — ozwał się prędko.
 Kost’ Bulij znowu w dziwny uśmiechnął się sposób.
 — Ha! — mruknął szyderczo — jasny pan stawisz zasadzki na cudze majątki, a przysłowie mówi: Kto pod kim dołki kopie, to sam w nie wpada.