Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/546

i zgrozy, na pół obłąkanemi oczyma wpatrzył się w postać złowrogą.
 Starościc chwilę jeszcze stał w progu nieruchomy jak z głazu, nagle postąpił o krok naprzód i przemówił cichym i uroczystym, a zarazem surowym i szorstkim głosem:
 — Bracie! Zygmuncie!
 Hrabia w zabobonnym przestrachu wyciągnął obie ręce przed siebie.
 — Wszelki duch chwali Pana Boga! — wybąknął złamany zupełnie na duchu.
 Na ustach starościca mignął uśmiech.
 — Uspokój się, bracie, ja żyję — przemówił spokojnie i stanowczo.
 — Żyjesz?! — wybełkotał hrabia, a w oczach jego malowała się niepewność i nieprzytomność.
 W jednej chwili zdało mu się nagle, że go jakaś senna trapi mara.
 I rzucił się gwałtownie w fotelu, a oboma rękami potarł oczy.
 Starościc tymczasem powolnym krokiem zbliżył się ku niemu i z wolna położył mu rękę na ramieniu.
 Hrabia drgnął i poskoczył w górę.
 W piekielnym popłochu chciał wołać ratunku i szukać pomocy. Obejrzał się skwapliwie, a w drugim kącie sali jeżyła się tylko olbrzymia postać Kośtia Bulija, i iskrzyły się z pod gęstych brwi jego ponure, złowieszcze oczy.
 Hrabia z dziką zgrozą powalił się bezsilny na-