Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/549

 Starościc zwiesił głowę na piersi, i milczał czas niejakiś...
 — Odkrywając ci na wstępie tajemnicę mojej śmierci — przemówił naraz — dałem ci najlepszy dowód mego zaufania. Nie myśl te w jakimś zaślepieniu złości i nienawiści podnoszę w tej chwili przeciw tobie głos zaskarżenia wobec wizerunków naszych przodków i wobec żywej tu jeszcze pamięci naszego ojca wspólnego.
 Hrabia spuścił oczy ku ziemi i schmurzył czoło.
 — Ależ jednocześnie pozwolisz mi się raz uniewinnić przed sobą — przemówił z naciskiem.
 Na ustach starościca gorzki zaigrał uśmiech.
 — Uniewinnić — szepnął i umilkł.
 Hrabia Zygmunt szybko zabrał głos.
 — Nie chcę i nie myślę wszelkiej zrzucać z siebie winy, lecz pewno nie zasłużyłem sobie na tak zawzięty gniew z twej strony....
 Znowu gorzki uśmiech zaigrał na ustach starościca, a Kośt’ Bulij, co stał od początku sceny między oboma braćmi, usunął się w przeciwny kąt sali i westchnął głośno i żałośnie.
 — Zacznijmy się tedy tłumaczyć — ozwał się starościc.
 — Słucham twego zaskarżenia Mikołaju.
 Twarz starościca przybrała smętny i ponury wyra
 — Przebaczysz mi Zygmuncie — rzekł cokolwiek chwiejnym głosem — że dla związku rzeczy nie będę oszczędzał i innej drogiej ci osoby.