Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/552

 I urwał nagle i ręką gwałtownie potarł po czole.
 — Ale nie... nie o tem mi teraz mówić — zaczął na nowo: — W owym to czasie ciemny, dziki, namiętny, poznałem po raz pierwszy uczucie, o którem poprzednio nie miałem ani wyobrażenia.
 — Xeńka — szepnął hrabia i mimowolnie głowę pochylił na piersi.
 — Xeńka — powtórzył starościc z silnym naciskiem.
 — Tak, o niej mam mówić Zygmuncie, ja kochałem ją szczerze.
 — Prostą dziewkę! — szepnął Zygmunt, niepodnosząc głowy.
 Starościc dziwnym wybuch śmiechem.
 — Prostą dziewkę mówisz — zawołał zapalając się.
 — A nie pomnisz-że czem ja byłem wówczas w mojem zaniedbaniu i opuszczeniu, czemże to różniłem się od niej, w czem ją przewyższałem?...
 — Byłem jej zupełnie równy pojęciem i umysłem, a instynktem jakoś nie wierzyłem nigdy w przywileje urodzenia!
 Umilkł znowu i bystro wpatrzył się w twarz brata, który siedział ciągle nieruchomy z pochyloną na piersi głową
 — Zygmuncie! — ozwał się nareszcie starościc dziwnie przenikającym głosem — czy wiedziałeś jaką mi sprawiałeś boleść, na jak srogą narażałeś mię walkę uczuć?...
 Zygmunt wstrząsł się cały i podnosząc głowę zabierał głos z gorączkową skwapliwością.