Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/557

 A podnosząc oczy ku hrabiemu, ozwał się drżącym z wzruszenia głosem:
 Przebaczcie mi jasny panie, za surowo was sądziłem!
 A w tej chwili jakby aniół zesłany z nieba na utwierdzenie bratniej zgody, jakby geniusz opiekuńczy szlachetnej rodziny, pojawiła się we drzwiach ukrytych niebiańska postać Jadzi.
 — Moja córka! — wykrzyknął starościc.
 — Jadzia! — zawołał hrabia i wyciągnął ku niej ramiona.
 Jadzia była strasznie blada i jakby cierpiąca. Ubrana w bieli jedną rączkę trzymała owiniętą na szarfie jedwabnej.
 — Mój Ojcze! — wykrzyknęła swym dźwięcznym, anielskim głosem i postąpiła naprzód.
 Starościc pochwycił ją za wolną rękę.
 — Twój stryj, Jadziu! — zawołał stawiając ją przed bratem.
 Hrabia z uczuciem przycisnął młodą dziewczynę do swych piersi.
 — O nie, nietylko stryj — zawołał silnym głosem — Mikołaju! ja cię już pojąłem, odgadłem przyczynę twej śmierci udanej, i twego obecnego przebrania. Żyj beztroski ja będę opiekunem, ojcem twej córki.....
 I Znowu powtórzył się serdeczny uścisk obudwu braci.
 A nie spostrzegli nawet w swem wzruszeniu i