Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/75

Julkiem najściślejszym węzłem przyjaźni, musiałem od lat czterech zupełnie stracić go z oczu, i nie wiem ani w ząb, jakim sposobem do tak ogromnej przyszedł fortuny.
 — Jak to? — zapytał pan mandatarjusz zdziwiony — nie wiesz pan, że zagarnął całą puściznę po nieboszczyku Starościcu Żwirskim?
 — O, o tem dowiedziałem się zaledwie wróciwszy do kraju, lecz radbym wiedział jakim cudownym wpływem czy przypadkiem dostąpił tego szczęścia niespodziewanego?...
 Pan mandatarjusz podciągnął brwi do góry, i bardzo ważną przybrał minę.
 — Hm, hm, strasznie to zawikłana historja! — mruknął po chwili.
 — Wielka kałamacja! dodał po swojemu Girgilewicz.
 — Tem lepiej! rozciekawiacie mię panowie.
 — Długoby o tem panu potrzeba opowiadać — ciągnął dalej mandatarjusz.
 — Zaczynaj więc prędzej w imię Boże, mój dobrodzieju.
 — Pan nie słyszałeś nic a nic o nieboszczyku starościcu?
 — Nic zgoła.
 Pan Girgilewicz pokiwał głową, jakby nie wierzył temu, a pan sędział nadął się jeszcze poważniej.
 — Któż to był ten nieboszczyk starościc? — pytał dalej Katilina.
 — Szczególny człowiek! — mruknął mandatarjusz z naciskiem.