Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/92

krutacji — dodał z ciężkiem westchnieniem niezapomnianej nigdy zgryzoty.
 — Pal djabli rekrutację — przerwał Katilina niechętnie. — W niej się więc zakochał starościc?
 — Jak kot w sadle, taj tylko — wyjechał Girgilewicz z ekonomskim porównaniem.
 — A onaż?
 — Jej pochlebiało oczywiście, że straszny dla wszystkich starszy panicz, tak słodkie do niej robi oczy, więc nawzajem przymilała mu się wszelkimi siłami.
 — Taj tylko — zakonkludował Girgilewicz, i ze znaczeniem machnął ręką.
 — Niebawem doniosło się to do dworu, pani starościna chciała robić jakieś przedstawienia pasierbowi, ale to było jak groch o ścianę. Nie wskórawszy nic z tej strony, chciała się starościna choć już trochę za późno wziąć do Xeńki, ale panicz przeszkodził wszystkiemu, bo wyprawił dziewkę w przyległe dobra kameralne do Deminiec, gdzie wuj jego faworyta kozaka, Kostia Bulija osiadł na sołtysowskim gruncie. Tam nie mogła jej dosięgnąć starościna, a panicz podjeżdżał codziennie nieulękniony.
 — Podjeżdżał ale nie długo — wmieszał się ekonom.
 — Cóż się stało?
 — Xeńka znikła nagle bez wieści.
 — Starościna ją porwała? — zawołał Katilina.
 — Ba i bardzo, sama uciekła, taj tylko!
 — Chciała zapewne hołdów panicza, ale tam, gdzie ten panicz miał tak wielkie znaczenie, i gdzie tak wielki przed sobą rozsiewał postrach: tymczasem w nowym