Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/97

 — Nowy dziedzic objął cały klucz z wyjątkiem żwirskiego dworu.
 — Który wtedy oczywiście nie uchodził jeszcze za zaklęty? poderwał Katilina.
 — Ej gdzietam panie — odezwał się Girgilewicz — zawsze w nim jakiś djabeł dokazywał. Jeszcze za życia starościca zaczęły się różne nocne w nim brewerje. Mówiono, że nieboszczyk starosta wykrzykuje swoje wieczne niepozwalam! protestuję! i rąbie zdrajców w postaci stołu dębowego, taj tylko.
 — Ale to były tylko luźne gadaniny mości dobrodzieju — zaczął na nowo mandatarjusz.
 — A terazże jest w tem co innego? — zapytał skwapliwie Katilina.
 Pan mandatarjusz wzruszył ramionami, podciągnął brwi aż pod samą niemal czuprynę, i rzekł zniżonym cokolwiek głosem:
 — Gdybym nie był filozofem z przekonania, sambym uwierzył we wszystko, co mówią ludzie.
 Katilina parsknął śmiechem, Girgilewicz przeżegnał się i splunął.
 — Nie ma się tu czego śmiać — upominał z powagą.
 — Powiedzcież mi tedy z łaski swojej, czem właściwie straszy ten dwór zaklęty?...
 — Główna rzecz, że starościc chodzi w nim po śmierci, tak przynajmniej lud utrzymuje.
 — I tak jest w samej rzeczy, taj tylko.
 — Z tegom się jeszcze nie wiele dowiedział — ozwał się Katilina.
 Mandatarjusz potarł czuprynę.