Strona:Walery Eljasz-Radzikowski - Szkice z podróży w Tatry.djvu/144

szeczka. Wjechaliśmy w las jak tu zwykle świerkowy; droga łączy się z gościńcem wiodącym wprost do kuźnic pobudowanych w dolinie Bystréj. Ciągle jadąc pod górę napotykamy mostek z okrąglaków złożony po nad częścią potoku Bystréj, odłączony dla zasilania wodą zwierzyńca dworskiego, co go tu poznać od zachodniéj strony drogi po wysokim parkanie.
 Na wstępie do doliny są pierwsze zabudowania; walcownia (2958’) rozpoczyna szereg kuźnic poruszanych wodą. Potoki toczą się przez dolinę kilkoma stronami; droga główna wiedzie przeto w górę ku dworcowi, zaś uboczna, ku wschodowi tuż od walcowni prowadzi przez osadę zwaną Bystrem do Jaszczurówki. O istnieniu kuźnic zakopiańskich za Augusta II. r. 1701 pewna jest wiadomość; obecnie zeszły one do bardzo nędznego stanu, co naturalnie świadczy niepochlebnie o dotychczasowych ich właścicielach; z rokiem 1870 przeszły Zakopiańskie dobra na własność pruskiego obywatela. Przez wycięcie lasów w powyższych dolinach w zimie bywał brak wody w potokach, tak że kuźnice nie miały się czém poruszać.
 Jadąc, ciągle w górę, mija się po zachodniéj stronie huty, po wschodniéj domy robotników, a w górze ku końcowi doliny obszerną murowaną karczmę (3116’) za nią jeszcze wyżéj dwór (3192’) i mieszkania dworskich urzędników. Za odlewarnią rozdziela się droga na dwie strony, ku zachodowi na polanę Kałatówki, gdzie jest wspaniałe źródło Bystréj, znane pod imieniem Białego Dunajca, na południe zaś doliny Jaworzynki i do kopalń rudy żelaznéj w Magurze. Dla nas