Strona:Walery Przyborowski - Bitwa pod Raszynem.djvu/95

Janek zdobywając się na odwagę, chciał przemówić, gdy nagle stanął przed nim ów siwy, stary cygan i opierając się oburącz na swym sękatym kiju, wpoił w Janka swe duże, iskrzące się, czarne oczy i spytał chrapliwym głosem:
 — Czego tu chcesz?
 — Proszę was, panie cyganie — zaczął zalękniony Janek — zabłądziłem w lesie... jeść mi się okropnie chce.
 — Skąd jesteś?
 — Z Łęgonic.
 — Z Łęgonic?... gdzie to są Łęgonice?
 — O! daleko stąd, za Pilicą.
 — A skąd się tu wziąłeś?
 — Jeździłem do Nadarzyna i zabłądziłem w lesie.
 — Czy sam tu jesteś?
 — Sam.
 — Po co jeździłeś do Nadarzyna?
 Janek zawahał się chwilę czy ma prawdę powiedzieć, ale brzydząc się kłamstwem, postanowił wszystko wyznać. Opowiedział zatem staremu cyganowi, który ani na chwilę nie spuszczał z niego wzroku, swe przygody poprzedzającej nocy i następnego dnia, opowiedział swe błądzenie po lesie, historyą ze znalezionym zranionym psem i skończył na prośbie, żeby mu dali co jeść, żeby pozwolili odpocząć, a jutro rano pokazali mu, którędy można wydostać się na gościniec.