Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/144

 — Będzie burza — ciągnął dalej niezrażony woźnica.
 — Zmokniemy — odparł filozoficznie młody człowiek zapalając cygaro.
 — Ej to nic — mruknął jeszcze woźnica.
 — A więc jedź, jedź — wołał niecierpliwie podróżny.
 Ale on się nie spieszył z wykonaniem rozkazu, przeciwnie ściągnął konie, pochylił się ku młodemu człowiekowi i dodał prawie szeptem:
 — W lesie ponoś rozbijają. Trzeba było tamtym pociągiem przyjechać.
 Adwokat roześmiał się głośno z całą pogardą mieszkańca miasta dla podobnego niebezpieczeństwa.
 — Nie lękaj się, nas nie rozbiją — odparł żartobliwie, tylko jedź, jedź prędko.
 Rozkaz był stanowczy, woźnica nie odpowiedział, poruszył bicz, cmoknął na konie i lekki wózek wtoczył się pod leśne sklepienie.
 Czas jakiś jechali w milczeniu, tylko ciemności stawały się coraz grubsze, tylko coraz głośniej szumiały gałęzie i bliżej odzywał się huk grzmotu. Konie biegły, przecież raz wraz strzygły uszami, płoszyły się i rzucały w bok, a w pośród korzeni, wybojów i kamieni wózek przechylał się w jedną lub drugą stronę.
 Woźnica trzymał krótko lejce i próbował rozpoznać drogę, kiedy nagle stanęła wśród