Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/187

tyle bólu, że byłbym wolał pioruny gniewu, na które wiedziałem, żem zasłużył.
 — Panno Anielo — powtórzyłem błagalnie — powiedz mi, że jestem nikczemnikiem, ale nie patrz w ten sposób.
 I znowu spojrzenie jej utonęło we mnie obciążone niepocieszonym smutkiem i uczułem w niem wyrzut, żem cierpiącemu przymnożył boleści.
 — Gniewasz się pani na mnie; masz prawo — zawołałem jak człowiek, który bronić się chce a nie może.
 Wstrząsnęła głową przecząco.
 — Pogardzasz mną.
 I znowu nie było odpowiedzi, tylko jakiś ruch niewyraźny.
 Przez chwilę staliśmy naprzeciw siebie, bo zagrodziłem jej drogę tak, że wydostać się nie mogła.
 — Puść mnie pan — szepnęła wreszcie.
 Było to pierwsze słowo, jakie do mnie wyrzekła, a głos jej czysty, wysoki, nieco drżący, chociaż nad drżeniem jego zapanować usiłowała, zrobił na mnie wrażenie równe spojrzeniu. Czułem w nim łzy niespłakane nigdy, i jakieś dźwięki miękkie pokrewne mi, pełne skarg niewyraźnych może dla niej samej, a dla mnie tak zrozumiałych, jakby z piersi mojej przeszły na jej usta.
 — Puść mnie pan — powtórzyła ciszej.