Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/230

rzyły bezwiednie ten wyraz, bo członki jej były skostniałe a zęby dzwoniły.
 Kilkustopniowy mróz mógł wydawać się lekkim dla istot zdrowych, sytych, wyspanych, odzianych starannie, ale mróz ten przenikał do kości jej ciało, zaledwie łachmanami okryte.
 — Gorąco, o o... gorąco — szepnęła, spoglądając mętnemi oczami na strojną panię.
 I wzrok jej zatrzymał się na niej i na piesku, którego prowadziła.
 Charcik rozkaprysił się na dobre; delikatna jego główka chowała się i kurczyła, znikając prawie w baranku paltocika, cienkie nogi zdawały się stąpać ostrożnie po iskrzącym śniegu, a z pyszczka wyrywały się krótkie, urywane szczekania, podobne do skarg pieszczonego dziecka.
 Pierwszy raz zapewne widziała psa tak starannie chronionego od zimna, bo spoglądała na niego długo.
 — Dear, Dear — powtarzała tymczasem jego właścicielka, głaszcząc go pieszczotliwie.
 Ale on zdawał się głuchym na te oznaki czułości i skomlał ciągle.
 — Co to pieskowi — mówiła dalej kobieta, nachylając się ku niemu — czego piesek płacze.
 Dear odzywał się coraz żałośniej, patrząc błyszczącemi oczkami na swoją panią.
 — Aha! pieskowi zimno, nieprawdaż? pie-