Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/25

 — I niceś nie zmajdrowała? pytał dalej patrząc jej w oczy.
 Zawstydzona spuściła głowę, czuła, że Józiek śmiać się z niej będzie.
 — Niezdara — mruknął przez zęby. — Niezdara — powtórzył ze wzrastającem oburzeniem. Niby to zręczna kieby kot. Rękę ma taką co jej nikt nie poczuje, gdy komu do kieszeni wścibi...
 Słysząc te wymówki, stała cała w ogniu; on widząc to, przewodził dalej jakby miał do tego jakie prawo.
 — Tłok był w kościele, widziałem, ludzie szli i szli, a ty co? bojałaś się pewno?
 Oczy dziewczyny zabłysły dumą.
 — Co miałam się bać....
 — Bojałaś się — powtórzył coraz gniewniej Józiek — bo inaczej, któżby ci przeszkodził. Baba zawsze babą.
 Spojrzała na niego roziskrzonym wzrokiem, jakby poczuła wyrządzoną sobie obrazę.
 — Otóż pokażę ja ci — zawołała.
 Ale Józiek przerwał jej ze śmiechem:
 — A no, co? gapiłaś się pewno?
 Przybierał z nią ton surowego zwierzchnika!
 Ona nie odpowiedziała nic, pozwalała mu się łajać, nie powiedziała ani słowa na wytłomaczenie siebie.
 Była upokorzoną, poniżoną we własnych