Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/267

Warszawy, i ot szczęście, że choć taki kawałek chleba znalazłem.
 — A żona? dzieci?
 — Żona... umarła.
 Wyrzekł to pośpiesznie, zdławionym głosem, zdawało się, że pragnie uniknąć dalszych wspomnień i pytań.
 Była chwila ciszy, wywołana tem uroczystem zawsze słowem śmierci; konduktor zawrócił się i chciał wyjść z przedziału, jakby go tutaj coś dusiło.
 — Nie uciekajcie sąsiedzie — zawołał przejezdny, przytrzymując go za połę; ot mam jeszcze jechać kawał drogi, siadaj, pogawędzimy.
 Wskazywał mu miejsce przy sobie.
 — Nie wolno mi usiąść — odparł pan Hieronim.
 — No, rozumiem, kiedy miejsca brakuje, ależ tutaj jest go dość.
 — Choćby cały wagon był pusty.
 — Żarty!...
 Wstrząsnął głową z wyrazem, świadczącym aż nadto, że mu w niej żarty nie powstały.
 — Takie prawo — wyrzekł po chwili.
 — A to mi prawo! — mruknął obywatel! Jakto i ty tak stoisz w tym wagonie przez całe pół dnia.
 — Przez cały dzień — poprawił konduktor.