Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/268

 — Dzień cały i wytrzymasz?
 Nie odebrał odpowiedzi.
 — To przynajmniej — nalegał pan Antoni — przyjdź do mnie sąsiedzie po skończonej pracy, mieszkam tu zaraz w Saskim hotelu.
 — Mój dzień zaczyna się o 7-mej rano a kończy koło północy.
 — To w niedzielę, dziś piątek, będę jeszcze w niedzielę w Warszawie, przyjdźże.
 — Dla nas przecież nie ma niedzieli.
 — A niechże ich! — zaklął energicznie szlachcic. Toćże koń roboczy, wół od pługa odpoczywają w niedzielę, choć nie pracują siedemnastu godzin dziennie.
 — Cóż robić — odparł konduktor — kiedy ludzie więcej mają czasu i więcej jeżdżą w święto, niż w dzień powszedni.
 — I wieleż wam za to płacą?
 — Trzydzieści rubli miesięcznie.
 — I nic więcej?
 — Ano nic, jak zwykle w Warszawie.
 — Ani mieszkania, ani stołu?
 — Nic zgoła.
 — Ależ z tego nie sposób wyżyć z dziećmi. Panie Hieronimie, rzuć to do djabła. Cóż czy nie znajdziesz innego chleba?
 — Oh! zawołał — próbowałem.
 W tem słowie było tyle goryczy, jakby w niem zadźwięczało echo nieskończonej liczby niepokojów, zawodów, upokorzeń.