Strona:Walerya Marrené - Na dnie życia.djvu/88

jej marzeń; marzenia te były przedewszystkiem marzeniami dziecka.
 Tak mijały dnie; co rano budząc się Maryś myślała sobie: to dziś, a gdy nadchodził wieczór, powtarzała sobie: to jutro. Tymczasem schodziło jutro za jutrem nie przynosząc jej zmiany żadnej.
 Nudziło ją to ostatecznie. Marzenia zamieniły się powoli w pragnienia gwałtowne, które nie dawały jej pokoju, trawiły tę namiętną naturę.
 Tymczasem sprawa Marysi narobiła hałasu i stała się powodem niemałego kłopotu dla sędziów, którzy wydali wyrok niewykonalny.
 Koledzy w urzędzie śmiali się z nich i pytali kolejno:
 — No i cóż, kiedyż wybudujecie Osady dla dziewcząt?
 Kiedy wyrok wydany na Czarną Maryś będzie wykonany?
 I śmiano się.
 — Osady dla dziewcząt być powinny — odpowiadał zwykle prezydujący.
 Ale wówczas wyliczano mu tak wielką ilość rzeczy, które być powinny, a które przecież nie istniały, iż sędzia umilknąć musiał.
 Śmiano się też nie z myśli, która była dobra ale z niewiadomości. A co było najgorsze, dzienniki wzięły ten fakt na drukarskie zęby i dowiedziało się o nim szerokie koło czytających.