Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/038

kowej kory, a rubinowe jagody sypały się z naczynia w trawę.
 Ujrzawszy obcych, straszliwych ludzi, wejście sobą zaparł i rozkrzyżował ręce.
 Rzekł Mściw pokornie:
 — Wróżu, my swoi...
 Milczał.
 — Dziadu, patrz na mnie.
 Spojrzał na niego wróż i długo przebija oszczepami oczu. Aż wyszepce:
 — Krzyż na twej piersi.
 — Krzyż na mej piersi, lecz w sercu bogi.
 — Czegóż to chcesz?
 — Żebyś z jednego spomiędzy nas urok odczynił.
 Zwiesił dziad głowę na piersi. Duma. Mamroce:
 — Odczynić urok...
 Aż się nagle poderwie, jak jastrząb ugodzony strzałą. Krzyczy:
 — Idźta borem-lasem ku widni, idźta do Niemców, co dzwonami strasznymi w knieję biją! Niechże ta woma urok odczynią.
 Chwieje się jego stara głowa. Usta wykrzywia i oczy bielmem zawłóczy głęboki ból. Splatają się koślawe, sękate ręce. Śpiewa samemu sobie:
 — Spaliły kloc...
 Kloc stary, kloc wielgi, kloc święty w dymie, w dymie. Ogień go żre...
 Pobiły żelaznemi broniami święte jelenie. Podusiły ptaki-krogulce. Gniazda zdeptały nogami. Zma-