Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/046

 W owej to chwili rzuci niewidzialna ręka rzemienny stryk na jego szyję.
 Zdusi pętlica gardziel rycerza.
 Mrok w oczach!
 Strach!
 Płaty krwi, zielone krzyże, koła ogniste. Huk w głowie!
 Runął olbrzymi Walgierz na wznak. Ciemno mu w oczach. Tchu niema!
 Błysk myśli:
 — Śmierć nagła moja...
 Chichot nad nim żonin — i jeszcze czyjś. Przez bogi! — jeszcze czyjś... Cienki puinał przerażenia zwolna, nawskroś, idzie przez serce:
 — Wiślimierz!
 Pochwycił rycerz Walgierz dech w piersi. Straszliwy gniew szarpie się w sercu. Pierwszą myśl siepie z pochwy mózgu, jak miecz:
 — Jeszcze się wydrę!
 Ale nim oczy rozewrzeć, sto rąk skrępuje mu ramiona i lędźwie rzemiennemi pętami, sto kolan przydusi piersi. Wloką go za bujne włosy. Wykręcili z jabłek ramiennych ręce obie i spoili łokcie rzemieniem! Spętali nogi w kostkach i kolanach, a w usta wbili z pakuł tłok skręcony. Ciągną go, dysząc, — tam — ku ścianie. Mamrot tłuszczy. Prędkie a krótkie rozkazy.
 A w ścianę wbity żelazny słup.
 Kuny przy nim zamczyste na ręce i nogi, okrągłe skoblice na gardziel i pod pachy. Sprawnie zamknęli