Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/050

mgła, a nóż ma w ręce ostry, szeroki. Niemasz miejsca w duszy, któregoby nie zraniło, niemasz chwili dawnej, ani chwili przyszłej, którejby nie pokazało w lustrze ostrego noża. I tak długo, tak długo, póki się ranek nie włamie między kraty okienne i świt jaśnie litosnemi oczyma nie wejrzy w norę więzienną.
 Gdy ranek śpiących w rozkoszy obudzi, siada Wiślimierz na posłaniu i ciska do stóp więźnia wzgardliwą kość jałmużny, kęs pożywienia z wczorajszego stołu.
 Mocny jest głód.
 Bardzo jest mocny głód.
 Schyla się dumny rycerz i żre łaknącą żuchwą.
 Pan pyta:
 — Widziałżeś szczęście moje?
 Wrosły w łańcuchy nie mówi nic.
 I słychać jeszcze pańskie słowo:
 — Skoro me szczęście uznasz dobrowolnie za prawe, uszanuję twoją sromotę.
 Wówczas Walgierz Udały mamroce:
 — Nie szanuj mojej sromoty, nie szanuj...
 — Czemu, rycerzu?
 — Albowiem, — rzecze, — jestem w kajdanach.
 Lecz mówiąc słowa te, Walgierz drży w duchu i nieugiętą dłoń trwogi czuje na gardzieli. Smaga się batami słów dawnych, słów dumnych, słów rycerskich, byleby nie dojrzano, jak żebra drżą pod łachmanem. Maca w sobie wzrokiem ducha ranę, źródlisko wieczne, i krew broczącą nieustannie trwożnemi dłońmi osłania.
 Wie, co go czeka.
 Cudna śmieje się ku porankowi.