Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/058

próg i rzucić w zgniłą fosę. Jakież twe życie? Skinę i być przestaniesz...
 — Skiń!
 — Zechcę, ażebyś żył w moich oczach wielmożnych, i musisz żyć. Taka ma wola. Tak musisz żyć, jak ja zechcę. Myśl długo nad głębokością mej łaski. Mogę cię zabić i trupa twojego rzucić w fosę, a ja cię życiem daruję i bratem zowię.
 — Jakże to mam uczynić, żeby zaprzestać być sobą? Daj mi radę o bracie.
 — Daję ci radę: zapomnij!
 — A jakże się to czyni, żeby zapomnieć, ty, który wszystko wiesz?...
 — Odwróć oczy od rzeczywistości i patrz w złudzenie. Patrz w złudzenie swego majestatu. W złudzeniu jest siła życia. Rycerską wolę, rycerską moc, wszystką rycerską duszę zarygluj w pieśń, podobnie, jak ja ciebie zamknąłem w dyby. Pieśń sobie wyśpiewaj o swej wielkości...
 Śmieje się pan.
 Więzień zamilkł. Popadł w zadumy, w sny.
 Oczy ma w ziemię wbite, plecy zgięte, ręce rude i żelazne, jak zardzewiałe żelazo skoblicy.
 Wlecze się jego senna myśl.
 — Stołek mój wyniosły uczynił Wiślimierza mądrym, potężnym. Miejsce moje wysokie uczyniło go wielkodusznym. Mógłby mię Wiślimierz zabić bez kary, a dał mi życie. Jest Wiślimierz potężny, mądry i dobry. Jest jakoby ojciec mój rodzony, bo mi życie darował.
 Cóżem ja jest, zapomniany? Cóżem ja jest zaiste?