Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/063

 Rzecze Mściw:
 — Nadaremnie, nadaremnie trwasz w uporze.
 — Trwam.
 — Jakież twe życie!
 — Żyję.
 — Zapomnij, przyjacielu, o tem, co nigdy już, przenigdy nie wróci.
 — Jużem, przyjacielu, o tobie zapomniał i twoje imię już nigdy, przenigdy na wargi moje nie wróci.
 — Harda twa mowa.
 — Harda jest mowa kajdaniarzy.
 — Ta to hardość bezrozumna mocno cię trzyma w skoblach i klubach.
 — Ciebieby pęta czterykroć mocniejsze nie utrzymały, giermku Wiślimierzowy.
 — Słuchaj mię! Potężny jest Wiślimierz. Naszedł przez sługi swe i włódarze dziedzictwo moje w borach. Otoczył tyn mój tynem straszliwym zbroic. Ile w tynie słupów, tyle chłopów przepotężnych wokoło postawił. A w jednej ręce sprawca ich miał kajdany z żelaza, w drugiej dary ze złota, twojego, bracie, skarbu ozdoby. Więc mi rozum męski nakazał przyjąć dary, uchylić czoła. Cóżem miał czynić, powiedz sam?
 — Jużeś, zdrajco, powiedział.
 Odszedł Mściw.
 Snuje samotnik własną myśl, tkankę pajęczą. Spływa na myśli swej w jaskinię wewnętrznej ciemności, jak pająk na nici swej:
 — Ach, cóż jest czyn?
 Jakże nędzny jest czyn!