Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/065

 Wolno z wysokości wierzchnicy Cudna zstępuje.
 Sama jedna po stopniach idzie. Skierowała cicho kroki w więźniowy kąt. Senne, jedwabne słychać stąpanie, łagodne, jak szelest pajęczej, szkarłatnej pawłoki, co ciało jej królewskie przesłania. Oczy żony wyniosłe, brwi zwiedzione, na ustach niemasz uśmiechu. Spojrzała w oczy nędzarza.
 Słowo słychać:
 — Łaskę przynoszę.
 A gdy ów milczy, groźne pada ostrzeżenie:
 — Jeśli będziesz milczał, odejdę. A odejdę nazawsze. Proś mię, a może łaskę proszoną zleję na czoło twoje.
 Dusi się rycerz błotem słów, szlocha w sobie, tarza się w barłogu hańby. Aż, przezwyciężony od długiej nędzy, wymówi:
 — Łaski!
 — Masz zniżyć głowę do stóp. Na znak.
 — Zniżę głowę.
 — Wyrzeczesz się przeminionej sławy i snu o sławie.
 Spojrzał w nią Walgierz krwawemi oczyma. We