Strona:Walgierz Aryman Godzina (Żeromski).djvu/070

 Wlecze się długość nocy.
 Trwa cisza. Świerszcz jeno, towarzysz jedyny przeklętej doli, niewidzialny świadek bezsennych nocy, skrzypieniem mierzy czas.
 Płyną przez ciemność myśli leniwe, ogłuchłe, z wygnitemi oczami. Ponad jeziorem wiecznego rozczarowania wloką się długim orszakiem. Spływa z warg nadaremne westchnienie. Toczy się jęk w dół bez dna.
 Obmierzło już szyderstwo, wstręt budzą łzy.
 Ostatek wielebnego męstwa, ostatek pracy...
 Kruszy się i sypie w proch kamień ducha.
 A za kratami głucha noc.
 A za kratami wzdycha wiatr.
 Świst-Poświst do krat przyleciał... Westchnął... Przeszumiał...
 — Świstu-Poświstu... — wzywa ku niemu Walgierz Udały... — Och, wietrze, wietrze!...
 Och, wietrze wiosenny, wonny!
 Już na mnie przyszedł czas. Zanieś, wietrze swobodny, królowi polskiemu żegnanie moje. Powiej mu w twarz rozgorzałą. Na skrzydła weź żegnanie moje