wien. On to mając za sobą mieszczan niemieckich, chwycił za broń i połączył się ze Ślązakami przeciw polskiemu rycerstwu. Tak więc do walki zbrojnej, która niebawem wybuchnie w samej Wielkopolsce, naprzeciw siebie stanęło po jednej stronie rycerstwo — po drugiej mieszczaństwo poznańskie i nic dziwnego: oba te stany w swoim obrębie najbardziej jednolite, najsilniej skupiały narodowe przeciwieństwa. O ich też zapasach dochowały się jedynie jakieś głuche i niedokładne wieści.
Wiadomo, że działy książąt śląskich odbyły się w lutym w 1312 roku, w maju zaś tego samego roku był brat Gunter jeszcze starostą poznańskim. Późną zaś jesienią (31 października) 1313 roku biskup Andrzej zatwierdza fundacyę jednego z ołtarzy w katedrze poznańskiej, co jak zobaczymy jest dowodem, że już jest po wojnie. Przypada ona na koniec 1312 roku i w tym okresie czasu należy ją umieścić. Bardzo mało, prawie nic o niej nie wiemy[1]. Jeszcze za pierwszych swo-
- ↑ Długosz Hist. Pol. III str. 50 i 51 przedstawia w ten sposób wszystkie te zdarzenia: Jeszcze za życia Henryka Głogowczyka w 1309 roku Dobrogost zwany Mały, syn Tomisława, wojewody poznańskiego powstał przeciwko rządom śląskim. Henryk wysłał do Polski wojsko prawie wyłącznie z Niemców złożone, pod Kłeckiem przyszło do potyczki w której Dobrogost zwyciężył. W roku 1310 umiera Głogowczyk panowie zaś wielkopolscy zwołują wiec do Gniezna, na którym postanawiają przywołać Łokietka. Jeden tylko mieszczanin poznański Przemko podnosi bunt (civis quendam Posnaniensis) obwarowuje katedrę i broni się z niej. Rycerstwo polskie ją dobywa po zaciętym oporze. Przy tem oblężeniu domy kanoników zostały spalone a Mikołaj z Szamotuł archidyakon poznański ginie. Łatwo można ocenić, iż Długosz miał pod ręką dobry materyał, który jedynie źle zużytkował, wprowadzając go w wadliwą konstrukcyę. Wszystkich ludzi, wymienionych przez Długosza można sprawdzić. Dobrogost rzeczywiście był synem Tomisława wojewody poznańskiego (1308, 915) pisał się zaś z Szamotuł. Jan z Bibersteinu, który się nawet raz pisze Janusz jest możnym panem i doradcą synów Głogowczyka, pochodził on z Łużyc, z rodziny niemieckiej, ale już nieco spolszczonej przez długi pobyt na Śląsku. Występuje on w latach 1290, (Regesten III. 2131 Ritter Januss von Biberstein) oraz w 1310 w styczniu i w grudniu (Regesten IV. 3104, 3170, 3173), a dalej w maju 1311 roku i w lutym 1312 (Regesten IV. 3205, 3255). Archidyakon
- ↑
Errata zamieszczona w publikacji Zdrada Wincentego z Szamotuł strona 28
synów Ludwika i Thylona (dokument z 1288 n. 633 mylnie ma: Pribyslai, z 1302 n. 855 ma poprawnie Premislai). Ludwik w 1313 roku występuje jako ojciec czterech synów, miedzy którymi jest Mikołaj, wiemy zaś z dokumentu 1310 (938), że wójt poznański Przemko ma braci Alberta i Mikołaja oraz „innych braci“, (cum Alberto et Nicolao ac aliis fratribus suis), otóż należy przypuścić, że ów Mikołaj jest jeden i ten sam i że wszyscy są braćmi. Przemawia za tem jeszcze wzgląd bardzo ważny: oto i Przemko sprzedaje część wsi Umułtowa i Ludwik posiada pół tegoż samego Umułtowa. Że zaś wszyscy oni pochodzili od Tomasza, wójta z 1253 roku, wskazuje okoliczność, że Umułtów należał do pierwotnego uposażenia poznańskiego wójtostwa (n. 321), a wreszcie i to, że ołtarz, który funduje Ludwik jest pod wezwaniem św. Tomasza a ważny to wzgląd w średnich wiekach.
