Strona:Walki w obronie granic 1-9 września.djvu/36

w odwodzie jako asekuracja artylerii, otrzymał rozkaz posunięcia się do przodu, na wyznaczony postój. Po wyjechaniu z lasu roztoczył się przed nim przejmujący w swej grozie obraz. Wszystkie szeroko rozrzucone zagrody płonęły. Bezpańskie bydło i ptactwo domowe błądziło po polach. Płonące jaszcze polskie, ciągnięte przez oszalałe konie, pędziły przez pola. Zastrzeliliśmy je, by oszczędzić poparzonym zwierzętom męczarń. Na prawo i na lewo polskie rowy strzeleckie, przez które prowadzą ślady czołgów, a w rowach upiornie oświetleni przez łunę — zabici. Na skraju gościńca polskie działko przeciwpancerne, zmiażdżone przez czołg. Obok rażona kulami, leży obsługa. Jeden z nich trzyma jeszcze granat w dłoni. Tak spotkała go śmierć. Światło księżyca oświetla pobojowisko. Na brzegu gościńca leży niemiecki czołg. Polski granat trafił go z przodu. Stoi cichy i zimny. Za najbliższą wsią rozkłada się oddział rozpoznawczy biwakiem. Czołgi ugrupowały się półkolem z obu stron szosy. Pod ich osłoną samochody pancerne stoją rzędem na szosie.
 W nocy dziwne przebudzenie się. Strzały, gwizd kul. Tuż nad naszymi głowami uderzają pociski w pancerze. Szukamy osłony z drugiej strony wozów. Ale i z tej strony biją kule. Pochodzą z zagród, rozrzuconych w polu w odległości 500 m. Pociski polskie padają między nami. Jeden z samochodów pancernych odwraca wieżę i strzela pociskami świetlnymi w domy, zapalając je. Inne wozy zajmują stanowiska umożliwiające im ogień. W świetle płomieni widzimy zbliżającą się polską tyralierę. Jak na rozkaz otwierają wozy ogień z wszystkich broni. Polacy zapadają w kartofliska. Mimo tysięcy świetlnych pocisków starają się dalej posuwać. Z drugiej strony gościńca to samo i tam zapalamy budynki. Polacy teraz podczołgują się.