Strona:Walter Scott - Rob-Roy.djvu/70

— 65 —

 — Dobrze, jadę więc: ale popamięta młynarz, jeżeli mię zawiódł!
 — Ruszaj kochany Thornkliffie, ruszaj i napomnij go po swojemu!
 Thornkliff spiął konia ostrogą i zniknął. — Przecież pozbyłam się natrętnika, — rzekła Dijana: — każdy z nich obracać się musi w prawo czy w lewo, w tył lub naprzód, na moje rozkazy. Wiész pan zapewne, że mam zamiar uformować pułk nowy: Thornkliff będzie pierwszym sierżantem, Dickon berajterem, a Wilfred, co wiele gada, a nikt go zrozumieć nie może, przyda się wybornie na dobosza.
 — Czémże będzie Rashleigh?
 — Rashleigh, będzie głównym moim szpiegiem.
 — Spodziewam się, że i o mnie szanowny pułkownik nie zapomni.
 — Dla was zachowuję urząd pułkowego płatnika; — ale jak widzę psy nie prędko poprawią; — jedźcie za mną panie Frank, pokażę wam przecudny widok.
 W rzeczy saméj wjechaliśmy na piękny pagórek, panujący nad całą okolicą, rzuciwszy okiem na około; — jakby się chciała zapewnić, czy nie ma kogo w bliskości, zatrzymała konia między kupką brzóz; — tak, że w tém ukryciu nikt z myśliwych dostrzedz nas nie mógł. — Czy widzisz, — rzekła, — tę górkę ciemną i spadzistą, na któréj coś bieleje z boku?
 — Przy końcu tego pasma pagórków? — widzę doskonale.
 — Ta biała plama jest to skała Hawkesmore-crag, a Hawkesmore-crag leży już w Szkocyi.
 — Doprawdy? — nie spodziewałem się, że Szkocyja leży tak blisko.