Strona:Wawrzyniec Benzelstjerna-Engeström - Maksymilian Jackowski.pdf/28

obszerne sprawozdanie z czynności Kółek, a sprawozdania te przechowują się w rocznikach organizacyi wspólnej. Raz na rok odbywają się walne zebrania powiatowe, na które przybywają wicepatronowie, prezesi i członkowie Kółek danego powiatu, a niemal na każdem takiem zebraniu obecny jest osobiście niezmordowany Patron, duchem i wpływem swoim ojcując wszędzie tej narodowej drużynie. Corocznie odbywają się także ogólne walne zebrania wicepatronów, prezesów i delegatów, którym przewodniczy sam Patron, przez członków wedle utartego zwyczaju „Ojcem” nazwany. Na wszystkich takich walnych zebraniach omawiane bywają z kolei sprawy rolnicze, traktujące o chowie bydła, weterynaryi itp.; — sprawy ekonomiczne, jako to kwestye zakładania spółek, zaprowadzania rachunkowości, oszczędności i utrzymania ziemi. Pszczelnictwo, sadownictwo, kwestya hygieny domowej, kwestya wychowania synów gospodarskich, poznajomienie członków z wychodzącemi nowemi prawami, przepisami i obowiązkami policyjnymi, dotyczącymi rolników, niepoślednie w tem miejsce zajmują.
 Z skromnie zaczętych Kółek rolniczych, w miarę rozszerzającego się zakresu nauk, wytworzyła się de facto poważna instytucya wychowawcza, zbawiennie na wykształcenie naszych włościan wpływająca. Rozumieją dzisiaj włościanie nasi to wielkie dobrodziejstwo czci i godności osobistej moralnego i duchowego wykształcenia, — to dobrodziejstwo bratniej miłości chrześciańskiej i tego tak pojętego dzisiaj uszlachetnienia społecznego.
 Zrozumiawszy to stanowisko zaszczytne, sercem złączeni z nami u ołtarza ojczyzny, czują się już dzisiaj w całem znaczeniu tego wyrazu pospołu z nami synami ojczyzny i poczuwają się też ochoczo do obowiązku i do odpowiedzialności w wspólnej pracy odrodzenia narodowego. Dojrzali już dzisiaj gospodarze, obywatele-wieśniacy, żądni rzeczywistej oświaty i społecznego postępu, licznie się teraz na takie walne zebrania z podrastającymi synami gromadzą, biorąc udział ochoczy w dyskusyach, w których niejednokrotnie przemawiając z zapałem, godnością i samowiedzą, stają się rzeczywistym zaszczytem wiejskiego społeczeństwa naszego i tej tak żywotnej organizacyi, wobec której na grobie zgasłego już dziś Patrona uchylamy