nego cudu wieszcza wśród szlachty polskiej stając się ojcem dojrzałego ludu…
Na pługu wsparty w rolników gronie
Świecił on Polsce we czci koronie
I za duchowe ojczyzny plony
Po wszystkie wieki błogosławiony
Ten stary „Ojciec”, ten duchem „Piast”!
Wobec takich przedstawicieli odrodzenia naszego w ubiegłym wieku, pokutnej drogi narodu, kraj dzisiaj cały uchyla przed ojcami czoło, a wieńcząc pamięć zasługi i cnoty, prowadzi mistrze swoje w nieśmiertelnych koło, — tam na wyżynę — w świata ideały,
Gdzie w chmurnem niebie wiekowej niedoli
Świecą nam z góry ducha talizmany, —
Dwie gwiazdy natchnienia!…
To dwaj oracze na ojczystej roli
Pługiem żywota uprawiają łany, —
Pod zasiew zbawienia!
A wiek im spłynął wśród burz i gromu
Do celu wiodąc pod osłoną Bożą
Modlitwami w czynie!
I bujnym plonem dziś w ojcowym domu
Zdrowego siewu owoce się mnożą
Piastowej rodzinie!
Więc w tym łanie w wdzięcznych ziemian chóry
Lud apostoły swej ojczyzny święci
I duchem ich wstaje!
A Bóg im w niebie błogosławiąc z góry
W sercu milionów — pochodnią pamięci
Nieśmiertelność daje
