Każdy z nas prawie, śród swoich pamiątek, Śród marzeń znikłych wraz z wiosną, Ma w sercu jeden ukryty zakątek, Ma jedną strónę żałosną... A gdy co chwila, wszystkie inne trąca, Czy to je targa czy pieści, Ta jedna tylko, choć zawsze milcząca, A ileż bólu nie mieści?... I któż odgadnąć, domyśleć się zdoła, Co tam w niej drzemie na wieki?... Może z lat dawnych rozmowa wesoła, I śmiechu oddźwięk daleki...
