Strona:Wiktor Gomulicki - Kolorowe obrazki.djvu/22

goż koloru wstążką — stroi ją lepiéj od sukni, wiosenny wdzięk lat piętnastu. W drobnych paluszkach trzyma stokrotkę i niby druga Grethen, skubie jéj listki szepcząc: kocha, nie kocha... Na twarzyczce, jak na niebie o zachodzie, mienią się blaski i cienie.
 Chwila uroczystéj ciszy.
 — Nie kocha!... wykrzyknęła z boleścią i twarz ukryła w dłoniach. Przez białe paluszki przecisnęły się łezki perłowe i spadły rosą na modre główki fijołków.
 — Zosieńku droga! kto cię nie kocha? ozwał się tuż za nią świeży głos młodego chłopca.
 Był to Karolek. Niepostrzeżony przyglądał się swemu marzeniu.
 Zosia drgnęła, wychyliła z dłoni spłakaną twarzyczkę, a ujrzawszy go, spłonęła silnym rumieńcem.
 — Powiedz mi aniołku, kto taki?... nalegał młody chłopiec.
 Rumieniec znikł z jagód, zastąpiła go marmurowa bladość. Krew z twarzy zbiegła do serca.
 Karolek ujął jéj drobne rączęta i miłośnie spojrzał w chabrowe oczki.
 — Ależ Zosiu, czy jest na świecie taki, coby ciebie nie kochał?
 — A jest... odrzekła, a w głosie jéj łzy czuć było.
 — Może ojciec?
 — Nie...
 — Matuchna?