Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/103

 — Zmierzyłem.
 — Kiedy?
 — Tylko co.
 — A jakim sposobem.
 — Za pomocą trójkąta.
 — A czy dobrze opatrzyłeś jego oprawę?
 — Jak najstaranniej.
 — Czy klepsydra dokładnie odsypuje swoje półminuty?
 — Jak najdokładniej.
 — Czyś tylko pewny, że piasek nie zużył dziurki, łączącej dwa kieliszki?
 — Jak najpewniejszy.
 — Czyś wypróbował klepsydrę za pomocą drgania kuli od muszkietu, zawieszonej...
 — Wiem, wiem, na płaskiej nici, ciągniętej ze zroszonych konopi. Ma się rozumieć.
 — Ale czyś powoskował nitkę, żeby się przypadkiem nie przedłużyła?
 — Ma się rozumieć.
 — Czyś wypróbował także trójkąt?
 — Powiadam, że wypróbowałem klepsydrę za pomocą kuli od muszkietu, a trójkąt za pomocą kuli armatniej.
 — A jaką ma średnicę twoja kula?
 — Stopę średnicy.
 — No, to dobra waga.
 — Jest to stara kula, jeszcze z dawnej naszej orki wojennej, la Casse de Par-grand.
 — A! Tej, co należała do Armady?
 — Tej samej.
 — I która mieściła sześciuset żołnierzy, pięćdziesięciu majtków i dwadzieścia pięć armat?
 — Wiedzą o tem skały podwodne.
 — A jakimżeś ty sposobem zważył ciśnienie wody na ciężar kuli?
 — Za pomocą niemieckiego bezmianu.
 — A czyś potrącił parcie fali na linę, utrzymującą kulę?
 — Potrąciłem.
 — I cóż wypadło?
 — Ciśnienie wody wyniosło sto siedmdziesiąt funtów.