Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/109

wowi nie równy. A co? Zdaje mi się, żeś się trochę zaniepokoił.
 — Tej nocy zapuścimy ołowiankę.
 — Dla zapuszczenia ołowianki trzeba w miejscu stanąć, a ty nie będziesz mógł.
 — Dlaczego?
 — A wiatr?
 — Spróbujemy.
 — Nawałnica nie da ci nawet odetchnąć.
 — No, a ja powiadam, że zapuścimy ołowiankę, panie doktorze.
 — Ale ja ci powiadam, że nie znajdziesz nawet chwili do wykręcenia się bokiem.
 — Ufanie w Bogu.
 — Ostrożność w słowach. Nie wymawiaj lekkomyślnie tego, co może gniew na ciebie pobudzić.
 — Zapuszczę ołowiankę, powiadam.
 — Ostrzegam cię, bądź umiarkowany w wyrazach. Tylko patrzeć, jak zaczniesz brać cięgi od wiatru.
 — Ja chcę powiedzieć, że się będę starał zapuścić ołowiankę.
 — Ciśnienie w ody nie da kuli zapuścić się głęboko, a do tego sznur, nazbyt wytężony, pęknie. A, to ty po raz pierwszy znajdujesz się na tem morzu?
 — Po raz pierwszy.
 — To w takim razie słuchaj mię, mości patronie.
 Brzmienie tego wyrazu: słuchaj mię — było tak nakazujące, że patron mimowoli skłonił głowę.
 — Cóż pan tedy rozkaże?
 — Ściągnij żagle na lewym boku i płyń prawym.
 — Co? Co?
 — Skieruj rudel ku zachodowi.
 — Caramba!
 — Skieruj statek ku zachodowi.
 — Niepodobna.
 — Ha! To jak chcesz. To, co ci mówię, to tylko w interesie innych. Bo co do mnie, mniejsza o to.
 — Ależ panie doktorze, skierować ku zachodowi...
 — No tak.
 — To jest mieć wiatr we wszystkie żagle.