Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/110

 — No, ma się rozumieć.
 — Toż to po bałwanach taniec djabelski!
 — Staraj się więcej przebierać w wyrazach. No więc, cóż z tego?
 — Ależ to statek dopiero byłby w obrotach!
 — No, tak.
 — Miałby pewnie maszt skręcony.
 — Być może.
 — Chcesz pan, żebym skierował ku zachodowi?
 — Tak.
 — Nie mogę.
 — W takim razie rozprawiaj się z morzem, jak sam uważasz.
 — Trzebaby, żeby się wiatr odmienił.
 — Nie odmieni się przez noc całą.
 — Dlaczego?
 — Bo to jest podmuch, mający tysiąc dwieście mil długości.
 — Iść przeciw tem u wiatrowi! Ani podobna.
 — Rudel ku zachodowi, powiadam ci!
 — Spróbuję. Ale, pomimo tego wszystkiego, nuż się zbijemy z drogi?
 — Właśnie tego dopuścić nie należy.
 — Ale kiedy wiatr nas pędzi ku wschodowi.
 — To się nie daj.
 — Ale nacóż to wszystko?
 — Słuchajno, mój kochany, czy wiesz ty, jakie jest dziś imię śmierci?
 — Nie.
 — No, to ja ci mówię, że imię to jest wschód.
 — Ha, więc pożeglujmy ku zachodowi.
 Tym razem doktór spojrzał na patrona i to wzrokiem potwierdzającym, jakby się starał myśl, tylko co przez niego wyrażoną, tem dobitniej w głowie mu utwierdzić. Robiąc to, całkiem się zwrócił ku swemu towarzyszowi i wymówił słowa następujące, nadzwyczajnie powoli, cedząc niemal każdą zgłoskę:
 — Nocy tej, kiedy będziemy już na pełnem morzu, jeśli się słyszeć da dźwięk dzwonu, statek zginął.
 Tam ten wytrzeszczył na to oczy, osłupiały.