Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/147

 Galdeazun rzekł na to:
 — Już niema czem.
 — A więc — rzekł wódz — dalej ku ziemi!
 — Ku jakiej ziemi?
 — Albo ja wiem?
 — Ja także nie wiem.
 — Ale przecież ziemia gdzieś być musi.
 — Zapewne.
 — To niech nas kto ku niej kieruje.
 — Nie mamy sternika.
 — To ty weź sztabę.
 — Już nie mamy sztaby.
 — A więc zróbmy go z pierwszej lepszej belki. Hej! Topora! Młota! Narzędzi! Dalej!
 — Warsztat od dawna jest w morzu. Nie mamy już narzędzi.
 — Trzeba jednak sterować dokądkolwiek.
 — Nie mamy już steru.
 — To wsiadajmy do łodzi.
 — Nie mamy już łodzi.
 — Więc choć wiosłami ruszmy z miejsca.
 — Nie mamy już wioseł.
 — Ale żagle. Rozwinąwszy żagle...
 — Ani żagli już niema, ani nawet masztu.
 — To go zrobimy z lada belki, tak, jak żagiel, z pierwszej lepszej płachty. Dalej! Dalej! Na wiatr!
 — Nie mamy już wiatru.
 W istocie i wiatr ich nawet opuścił. Wprawdzie wraz z nim precz sobie poszła nawałnica, a jednak odejście jej, które uważali za ocalenie, zgubą im się stawało. Wytrwalszy wicher mógł ich do jakiegobądź brzegu podepchnąć, zanimby woda ich pochłonęła, na jakiejś piaszczystej i rozległej ławie osadzić, słowem rozbić, ale przynajmniej nie zatopić. Wściekły zapęd burzy ziemię im podsunąć mógł pod stopy. Z odejściem wiatru odchodziła także nadzieja. Ginęli skutkiem nieobecności huraganu.
 Nieubłaganie zbliżała się ostateczna chwila.
 Wicher, grad, nawałnica, trąba, są to wszystko rozpasani zapaśnicy, których przecież zmóc można. Burza