Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/154

 Następnie, zwracając się ku drugim, rzekł:
 — Chodźcie i podpiszcie.
 Zbliżyła się Biskajka, wzięła pióro i napisała: Asuncion.
 Poczem podała pióro Irlandce, która, nie umiejąc pisać, położyła tylko znak krzyża.
 Doktór dopisał za nią obok tego krzyża: Barbara Fermoy z wyspy Tyrryf w Archipelagu Ebudów.
 Następnie podał pióro przywódcy gromady.
 Ten podpisał: Gaizdorra Captal.
 Genueńczyk tuż pod spodem podpisał: Giangirate.
 Langwedokczyk podpisał: Jakób Quatourze, z przydomkiem: Narboneńczyk.
 Prowansalczyk podpisał: Łukasz Piotr Capgaroupe, galernik z Mahoń.
 U spodu tych podpisów doktór dodał następującą wzmiankę:
 „Z pomiędzy trzech ludzi, należących do osady statku, ponieważ patron zginął wpośród burzy, pozostaje tylko dwóch wszystkiego, i ci własnoręcznie podpisali“.
 Poczem dwaj majtkowie położyli swoje nazwiska u spodu owej wzmianki. Biskajczyk z północy podpisał Galdeazun. Biskajczyk południowy podpisał się: Ave-Maria, złodziej.
 Następnie doktór rzekł:
 — Capgaroupe!
 — Jestem — rzekł Prowansalczyk.
 — Czy posiadasz flaszę Hardquanonna?
 — Tak.
 — Daj mi ją.
 Capgaroupe jednym łykiem wypił, co jeszcze było na dnie, i podał flaszę doktorowi.
 Wody wewnątrz coraz przybywało. Statek coraz mocniej pogrążał się w morze. Pochylona zlekka część pomostu znajdowała się już okryta cienkim napływem podchodzącej fali, która niemal w oczach wzrastała.
 Wszyscy schronili się na najwyższe wygięcie pomostu.
 Doktór osuszył podpisy przy ogniu pochodni, złożył pergamin jak można było najciaśniej, żeby się mógł zmieścić w szyjkę od flaszy, wsunął go w nią i zawołał:
 — Korka!