Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/193

 Tymczasem chłopak skończył był swoją wieczerzę. Rynka nietylko była wypróżniona, ale i wylizana. Wyzbierał nawet w zamyśleniu aż do ostatniej okruszyny chleba, spadłej mu na kolana pomiędzy fałdy okrycia.
 Nagle Ursus zwrócił się ku niemu.
 — To jeszcze nie wszystko, bratku. Rozprawimy się teraz ze sobą. Gęba nie tylko jest do jedzenia, ale i do gadania. Teraz, kiedyś się już rozgrzał i brzuch sobie naładował, uważaj bacznie, nicponiu, bo musisz odpowiedzieć na wszystkie moje pytania. Skąd jesteś?
 Dzieciak odrzekł:
 — Nie wiem.
 — Jakto nie wiesz?
 — Porzucono mnie dziś wieczór na brzegu morza.
 — Ach, lampart! Patrzcie go! No, i jakże się ty nazywasz? Jestem pewny, żeś ostateczny ladaco, którego aż porzucili na drodze rodzice.
 — Mie mam wcale rodziców.
 — Proszę cię, chciej się nauczyć raz na zawsze, że nie lubię, ażeby mi gadano rzeczy, które nie mają najmniejszego prawdopodobieństwa. Musisz, spodziewam się, mieć rodziców, skoro masz siostrę.
 — To nie jest moja siostra.
 — To nie twoja siostra?
 — Nie.
 — Więc cóż to za jedna?
 — To jest dziecko, które znalazłem.
 — Znalazłeś?
 — Znalazłem.
 — Jakto? Tyś to z ziemi podniósł?
 — Z ziemi podniosłem.
 — Gdzie? Gadaj zaraz, — a nie kłam, bo cię zabiję.
 — Znalazłem to dziecko na jakiejś kobiecie, która leżała w śniegu umarła.
 — Kiedy?
 — Może z godzinę temu.
 — Gdzie?
 — Może stąd o jaką milę.