Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/194

 Na to zmarszczyły się brwi Ursusa i przybrały kształt ostrołukowy, jaki zwykł oznaczać wzruszenie wewnętrzne mędrca.
 — A, martwa była. No, to jeszcze jedna szczęśliwa. Dać jej tam pokój w jej śniegu. Gdzież jej lepiej być może? A w której stronie, powiadasz?
 — Od strony morza.
 — I przechodziłeś przez most?
 — Przechodziłem.
 Ursus uchylił okienka i wyjrzał na zewnątrz. Pogoda nic się nie zmieniła. Padał ciągle śnieg gęsty i posępny Ursus napowrót zamknął okienko. Podszedł ku stłuczonej szybie, zatkał dziurę jakimś łachmanem; dołożył torfu do piecyka, rozciągnął najszerzej jak było można skórę niedźwiedzią na skrzyni, wziął grubą jakąś księgę z kąta, położył ją w jednem miejscu pod skórą, ażeby mogła służyć za poduszkę, i umieścił na niej głowę śpiącej dziewczyny.
 Poczem zwrócił się do chłopca.
 — No, połóż się tu.
 Chłopak usłuchał i położył się tuż obok dziecka.
 Ursus obwinął futro około dwojga dzieciaków i obetknął im pod nogami.
 Następnie wziął z półki i okręcił sobie około ciała pas płócienny z wielką sakwą u boku, mieszczącą zapewne narzędzia chirurgiczne i flaszki z lekami.
 Potem odczepił od pułapu latarnię i zapalił ją. Była to ślepa latarnia. Jakkolwiek zapalona, pozostawiła jednak dzieci w ciemności.
 Ursus, zrobiwszy to wszystko, uchylił drzwi i rzekł:
 — Wychodzę. Nie bójcie się niczego. Zaraz wrócę. Śpijcie.
 I opuszczając stopień, zawołał:
 — Homo!
 Odpowiedziało mu na to przyjazne skowytanie.
 Ursus, mając latarnię w ręku, zszedł na dół; stopień wrócił nazad i drzwi się zamknęły. Dzieci pozostały same.
 Wtem z zewnątrz głos, będący jeszcze głosem Ursusa, zapytał: