Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.1-2.djvu/259

 — Ty? Urzędu?
 — Tak, pani.
 — Skąd ci nawet myśl podobna do głowy przyszła? Jesteś do niczego.
 — To też właśnie dlatego.
 Jozyana się w głos rozśmiała.
 — Więc jakiejże to posady ci się zachciewa?
 — Poprostu posady odtykacza butelek w służbie oceanu.
 Jozyana jeszcze huczniej się rozśmiała.
 — Co znowu? Ty sobie ze mnie żartujesz.
 — Ależ bynajmniej, łaskawa pani.
 — No, więc gadaj wyraźnie, bom się może przesłyszała. Czem to takiem chcesz być?
 — Odtykaczem butelek w służbie oceanu.
 — Doprawdy, w służbie dworskiej wszystko jest możliwe. Czy istotnie istnieje urząd podobny?
 — Istnieje, łaskawa pani.
 — A to dopiero coś nowego! No i cóż dalej?
 — Powiadam, że to jest urząd, który istnieje.
 — Przysięgnij mi na duszę, której nie masz.
 — Przysięgam.
 — Nie wierzę ci.
 — Dziękuję i za to, łaskawa pani.
 — Więc chciałbyś?... Jak to tam?
 — Odkorkowywać morskie butelki.
 — No, to mi przynajmniej urząd niezbyt zapewne męczący. To tak, jakby kto czesał spiżowego konia.
 — Coś w tym rodzaju.
 — Próżnować — w istocie to jest miejsce dla ciebie stworzone, do tegoś ty tylko zdatny.
 — Więc widzi łaskawa pani, że przecież przydam się na co.
 — No, widzę, że błaznujesz. Więc miejsce to istnieje, powiadasz?
 Barkilphedro nastroił się w pełną uszanowania powagę.
 — Łaskawa pani, przezacny twój ojciec, król Jakób II, oraz równy mu w zacności szwagier twój, Jerzy Duński, książę Cumberlandu, cieszyli się obaj stopniami lordów admirałów Wielkiej Brytanji.