Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/179

 — Ale gdzież tam!
 — To nie do uwierzenia, jak pan potrafisz wszystko, co zechcesz.
 — At, gadanie. Gdzie tam znowu!
 — Mam panu coś powiedzieć.
 — Czy co o sprawach publicznych?
 — Nie wiem.
 — Bo w takim razie zatkałbym uszy.
 — Oto jak się rzecz ma. Podczas kiedyś pan w najlepsze udawał siebie i widzów, zastukano do drzwi szynkowni.
 — Zastukano?
 — Zastukano.
 — Ja tego nie lubię.
 — Ja także.
 — No i cóż się stało?
 — Stało się to, żem otworzył.
 — I któż to stukał?
 — Ktoś, kto do mnie przemówił.
 — Cóż on powiedział?
 — Coś, czego słuchałem.
 — Cóżeś na to odpowiedział?
 — Nic. Wróciłem znowu patrzeć na widowisko.
 — A potem?
 — A potem zastukano po raz drugi.
 — Kto taki? Ten sam?
 — Nie, inny.
 — Znowu ktoś, kto do ciebie przemówił?
 — Nie, ktoś taki, który nic nie powiedział.
 — Wolę tego od tamtego.
 — A ja nie.
 — Mów jaśniej, mości Niklessie.
 — No, zgadnij pan, kto stukał za pierwszym razem?
 — Nie mam czasu być Edypem.
 — Był to właściciel cyrku.
 — Sąsiedniego?
 — Właśnie, tego tu obok.
 — Gdzie taka zawsze wściekła muzyka?
 — Tego samego.
 — No i cóż?