Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/188

 Coś tam urzędowego było w istocie. W niezbyt jeszcze jasnym brzasku dziennym widniała u wrót gospody gromadka pachołków policyjnych, na której czele odróżniało się dwóch ludzi. Jednym z nich był urzędnik straży bezpieczeństwa.
 Poznał go Nicless na pierwszy rzut oka.
 Drugiego widział po raz pierwszy w życiu.
 Był to sobie grubawy jegomość, z woskowatą twarzą, w peruce i w podróżnym płaszczu.
 Gospodarz daleko więcej bał się pierwszego z tych dwóch panów. Gdyby był choć trochę dworakiem, daleko więcej przeraziłby go drugi, był to bowiem Barkilphedro.
 Jeden z pachołków powtórzył uderzenie w bramę, tym razem wcale już groźnie.
 Gospodarz, pocąc się ze strachu, coprędzej otworzył.
 Urzędnik straży spytał go natychmiast surowo tonem człowieka policji, który zna dobrze włóczęgów;
 — Czy jest Ursus?
 Nicless, czapkę zdjąwszy, rzekł drżącym głosem:
 — Tak jest, wielmożny panie, to tu.
 — Wiem, że tu.
 — To też ja to mówię, wielmożny panie.
 — Niech się tu natychmiast stawi.
 — Ale, proszę łaski wielmożnego pana, kiedy go niema.
 — A gdzież jest?
 — Nie wiem.
 — Jak to może być?
 — Dotąd nie wrócił.
 — Jakże? Tak wcześnie już wyszedł?
 — Owszem. Wyszedł bardzo późno.
 — Te włóczęgi! — syknął groźnie urzędnik przez zęby.
 — Proszę łaski wielmożnego pana — szepnął mu Nicless zcicha — oto właśnie on nadchodzi.
 Rzeczywiście Ursus ukazał się był z poza węgła. Wracał wreszcie do domu. Spędziwszy prawie noc całą pomiędzy więzieniem, w którem o południu widział znikającego Gwynplaina, a cmentarzem, kędy o północy świadkiem był usypania mogiły, podwójną bladością był blady: pomroką nocną i smutkiem.