Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/190

 Urzędnik, wpatrzywszy się bystro w Ursusa, rzekł:
 — Masz waszmość u siebie wilka.
 Ursus odpowiedział:
 — Niezupełnie.
 — Masz u siebie wilka, powiadam — powtórzył tam ten z naciskiem.
 Ursus się zmieszał.
 — Ale bo...
 — Rzeczy takie surowo są zabronione — rzekł urzędnik.
 Ursus spróbował się bronić.
 — Ale kiedy to jest mój domownik.
 Urzędnik uderzył w stół pięścią.
 — Mości hecarzu, niedalej jak jutro, o tej samej godzinie, żeby mi ani ciebie, ani twego wilka na ziemi angielskiej nie było! Jeżeli zaś nie, to wilk natychmiast zostanie schwytany, odstawiony do urzędu i prawnie zabity.
 Ursus pomyślał:
 — To tylko dalszy ciąg rozpoczętych zabójstw.
 Ale nie powiedział ani słowa, tylko poprzestał na tem, że się trząsł, jak w febrze.
 — Czy słyszałeś? — spytał go urzędnik.
 Ursus kiwnął głową na znak przyzwolenia.
 Urzędnik powtórzył raz jeszcze:
 — Zostanie zabity.
 Ursus milczał.
 — Uduszony albo utopiony.
 Mówiąc to, bystro patrzał w Ursusa.
 — A waszmość pójdziesz do więzienia.
 Ursus wyszeptał:
 — Panie sędzio...
 — Zabierać mi manatki natychmiast! Jeżeli zaś nie, słyszałeś rozkaz.
 — Ależ miłościwy sędzio...
 — No i cóż takiego?
 — Jakże? Mam opuścić Anglję, on i ja?
 — Tak, koniecznie.
 — I to dziś jeszcze?
 — Dziś.
 — Jakże to zrobić?