Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/203

KSIĘGA SIÓDMA

TYTANKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przebudzenie.

 — A Dea?
 Zdało się Gwynplainowi, podczas gdy oglądał w Corleone-Lodge ten sam brzask poranny, który przyświecał smutnemu zdarzeniu w Inn-Tadcasterze, że wykrzyk ten z zewnątrz przychodził; tymczasem zaś słyszał go on tylko w sobie.
 Komuż kiedy uszu nie uderzyły głębokie wołania duszy?
 Zresztą na dobre już dniało.
 Jutrzenka jest także głosem.
 Nacóżby się przydawało słońce, jeśli nie na budzenie tego ponurego śpiocha, którem u na imię sumienie?
 Światło i cnota jednego są pochodzenia.
 Czy bóg nazywa się Chrystus czy Amor, zdarzają się chwile, w których zapomniany bywa nawet przez najwierniejsze swoje sługi. Święci sami potrzebowali nieraz pobudki, i brzask dnia każdego szczytnie im ich powołanie przypominał. Sumienie głosu dobywa, obowiązek budząc, podobnie jak pianie koguta zbudzenie się światłości wyprzedza.
 Ponad owym zamętem, który w sercu nosimy, codziennie Fiat lux się unosi.
 Gwynplaine — tak samo i nadal nazywać go będziemy; Clancharlie to lord, Gwynplaine to człowiek; — Gwynplaine tedy stał się niby nowonarodzonym.
 Czas już było zawiązać mu żywotną arterję.
 Tamtędy bowiem uczciwość uciekać poczynała.
 — A Dea? — rzekł.
 I oto nagle po żyłach mu się rozbiegła niby szlachetna krew, świeżo napuszczona. Dziwnie coś zdrowego tłumnie